Διαβάστε στη συνέχεια με αφορμή την αποψινή απονομή των βραβείων Emmy, μια συνέντευξη που έδωσαν οι εκτελεστικοί παραγωγοί Carlton Cuse και Damon Lindelof στο The Daily Beast. Στη συνέντευξη οι συγγραφείς του Lost μιλάνε για τις υποψηφιότητες, τη σειρά και το φινάλε που έρχεται με την 6η και τελευταία σεζόν. Θυμίζω πως φέτος το Lost είναι υποψήφιο στην κατηφορία για το καλύτερο δράμα και στην κατηγορία καλύτερου supporting ηθοποιού με τον Michael Emerson. Η συνέντευξη είναι spoiler-free οπότε μπορείτε να την διαβάσετε όλοι.
Διαβάστε τη συνέντευξη
Πλούσιο σε μυθολογία, εξέλιξη χαρακτήρων και συναρπαστικά πολύπλοκο, το Lost δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί κάποιος να παρακολουθεί παθητικά. Κατά τη διαρκεία των 5 χρόνων του, η σειρά του ABC έχει ιδιοφυώς μετατρέψει ένα ανθρώπινο δράμα σχετικό με τους επιζώντες μια πτώσης αεροπλάνου σε ένα μυστηριώδες νησί, σε ένα βυζαντινό σκηνικό. Γίναμε μάρτυρες τεράτων καπνού και πολικών αρκούδων, έφερε στο φως μια επιστημονική πρωτοβουλία, γνωρίσαμε τους ντόπιους κάτοικους, μέχρι ακόμα και ένα τετραδάκτυλο αγάλμας και μια βόμβα υδρογόνου, με το όνομα Jughead. Υπήρξαν flash-forwards, ταξίδια στο χρόνο, διαλογισμοί για την πίστη, το πεπρωμένο και την εξιλέωση, αναφορές στη βιβλιογραφία και την πόπ κουλτούρα και περιστασιακά καμιά λατινική έκφραση. Και επιπλέον, όλες αυτές οι παράξενες συνιστώσες, συνδέονται με κάποιο τρόπο. Οι περίπλοκες και κρυπτικές λεπτομέρειες της σειράς, έστειλαν πολλούς φανατικούς οπαδούς της σε βιβλία, και σε online ομάδες συζητήσεων, σε μια προσπάθεια να ξεκλειδώσουν τα μυστικά της σειράς.
Αλλά ακόμα και για αυτούς που δεν σκοπεύουν να αναλύσουν κάθε ένα από τα μυριάδες στοιχεία και να βρουν τι σημαίνουν όλα αυτά, το Lost ταυτόχρονα με την επική του διάσταση, είναι επίσης οικείο και με τις σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες του. Η αρχική ιστορία μπορεί να είναι απίστευτα συγκλονιστική και συγχυσμένη καθώς ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και ανάμεσα στο χρόνο και πάλι πίσω, αλλά οι συγγραφείς του (συμπεριλαμβανομένων και των εκτελεστικών παραγωγών Carlton Cuse και Damon Lindelof, ή «Darlton» όπως τους λένε οι online κοινότητες) φροντίζουν ώστε να το κρατούν βαθιά θεμελιωμένο στους χαρακτήρες του, που κατά την διάρκεια της σειράς μεγάλωσαν, έγιναν πιο πλούσιοι και με περισσότερο βάθος, όπως εξάλλου και η μυθολογία που τους περιβάλλει.
Και αυτή η 5η σεζόν που περιλάμβανε την επιστροφή στο νησί αυτών που διασώθηκαν και ακανόνιστα ταξίδια στο χρόνο, όχι μόνο ήταν συναρπαστική, αλλά και ικανοποιητική. Η εντατικοποίηση της ενέργειας της καθώς η σειρά αρχίζει να απαντάει σε αναπόσπαστες της ερωτήσεις, οδηγούν σε μια επιτάχυνση εξελίξεων και ένα σκοπό, καθώς η σειρά οδεύει προς την 6η και τελευταία χρονιά.
Κατάσταση Σοκ
«Υπήρξαν κάποιες σεζόν που η σειρά ήταν υποψήφια και υπήρξαν και κάποιες σεζόν που η σειρά δεν ήταν υποψήφια», λέει ο Damon Lindelof για την φετινή υποψηφιότητα στην κατηγορία Καλύτερο Δράμα στα Emmy. «Όταν δεν ήταν υποψήφια, ήταν επειδή η σειρά ήταν πολύ παράξενη ή πολύ ειδικευμένη είτε με πολύ πυκνή μυθολογικά. Και αυτά είναι τα 3 χαρακτηριστικά της 5ης σεζόν της σειράς. Είχαμε το ταξίδι στο χρόνο, όλη την ώρα, οπότε ήταν απίστευτα ειδικευμένο, ήταν πολύ επιστημονικής φαντασίας και η μυθολογία ήταν πιο έντονη από ποτέ. Οπότε ήμασταν σίγουροι πως αυτή δεν θα ήταν η χρονιά που θα ήμασταν υποψήφιοι για Emmy. Και έτσι όταν αυτό συνέβηκε, πραγματικά σοκαριστήκαμε».
Αγαπημένη σκηνή του Damon
«Η δική μου αγαπημένη σκηνή είναι η στιγμή στο “The Life and Death of Jeremy Bentham”, όπου ο Locke [Terry O’ Quinn] είναι έτοιμος να κρεμαστεί, και η σκηνή αρχίζει με ένα τύπο έτοιμο να αυτοκτονήσει και τελικά ανατρέπεται σε μια σκηνή όπου ένας τύπος δολοφονείται από έναν άλλο τύπο. Οι κινήσεις ανάμεσα σε Ben [Michael Emerson] και τον Locke, το άθροισμα της σχέσης τους μέχρι εκείνη τη στιγμή, η έκπληξη με τον Ben να τον σκοτώνει, το μυστήριο του γιατί να μιλήσεις σε κάποιον για να τον αποτρέψεις να αυτοκτονήσει, μόνο και μόνο για να τον σκοτώσεις με τα χέρια σου. Υπήρχαν πολλές προκλήσεις σε αυτή τη σκηνή, στο γράψιμο της σκηνής, στην ερμηνεία των ηθοποιών, και στη σκηνοθεσία του Jack Bender. Ήταν απλά μια από εκείνες τις στιγμές όπου πας στο δωμάτιο επεξεργασίας και βλέπεις το πρώτο πέρασμα και λες ‘Ουάο δούλεψε!’. Αυτό θα μπορούσε να ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της τηλεόρασης και με κάποιο τρόπο το αποτρέψαμε. Και νομίζω πως αυτή η σκηνή είναι ενδεικτική για αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε στη σειρά που είναι να έχουμε ένα άπιαστο στόχο, ξέρετε προσπαθούμε να φτάσουμε τα αστέρια. Κάποιες φορές πέφτουμε σύντομα αλλά όταν εκπληρώσουμε τον στόχο μπορεί να είναι πραγματικά ξεχωριστό».
Αγαπημένη σκηνή του Carlton
«Η στιγμή [στο The Incident Part 2] όταν ο Sawyer κρατάει την Juliet [Elizabeth Mitchell] στο εργοτάξιο που μια μέρα θα γίνει η καταπακτή Swan. Νομίζω είναι και μια στιγμή που πραγματικά αντήχησε σε εμάς, διότι ήταν το αποκορύφωμα της σχέσης του Sawyer με την Juliet, και ο Josh Holloway ήταν τόσο καλός σε αυτή τη σκηνή και ήταν το είδος της σκηνής του στιλ ‘τι ακριβώς έγινε ανάμεσα στους 2 ηθοποιούς αυτή τη τελευταία στιγμή’. Θέλαμε να προσπαθήσουμε να το κάνουμε λίγο ασαφή ως προς το αν αυτή αφήνει και πέφτει ή αν αυτό ήταν ουσιαστικά αναπόφευκτο αφού δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο, οπότε ενσωματώνει λίγο από την ασάφεια που μας αρέσει να έχουμε. Και ήταν τόσο δυνατή και ισχυρή συναισθηματική στιγμή και για τους 2 αυτούς χαρακτήρες. Αυτή ήταν άλλη μια στιγμή που πάλι σε επίπεδο χαρακτήρων, ξέρετε το μεγαλύτερο μέρος των σκηνών που περιγράφουμε είναι πραγματικά εξαρτημένες από τα συναισθήματα των χαρακτήρων μας. Και πάλι υπάρχει μυθολογία που περικλείει αυτά τα γεγονότα, αλλά οι σκηνές που επιλέγουμε, οι στιγμές που αγαπάμε, είναι όταν οι χαρακτήρες μας πραγματικά συνδεθούν μεταξύ τους με βαθιούς και συναισθηματικούς τρόπους που κάνουν το κοινό να νιώσει αυτό το συναίσθημα.»
Ο άνθρωπος μας, ο Sawyer
«Πραγματικά βλέπουμε την 5η σεζόν σαν τη χρονιά του Sawyer», λέει ο Lindelof. «Νομίζω πως η έμφαση ήταν στους Jack και Locke και προφανώς στον Michael Emerson που ήρθε μετά σαν ο κακός και ο χαρακτήρας του έπαιξε σημαντικό ρόλο στην 3η και 4η χρονιά. Όμως είχαμε αυτή την πολύ καλή ιδέα, βασικά να αναποδογυρίσουμε εντελώς το παράδειγμα του Sawyer, που πάντα το εκλαμβάναμε σαν το είδος του κακού αγοριού Han Solo και να τον βάλουμε σε μια εντελώς διαφορετική θέση, όπου έχει μια ηγετική θέση και είναι υπεύθυνος, χωρίς όμως να αφαιρούμε και το πνεύμα του ποιος είναι... Και μετά το κάναμε κυριολεκτικά σε μια βραδιά. Σε ένα μόνο επεισόδιο, πηδήξαμε 3 χρόνια μπροστά και δείξαμε το πριν και το μετά αυτού του τύπου.»
Το ταξίδι του Ben
«Το καλό με τον Ben Linus είναι που έχει την σφραγίδα του κακού πάνω του. Και ο Emerson ειδικά αυτή τη χρονιά, έκανε κατά κάποιο τρόπο το αντίθετο από αυτό που έκανε τις προηγούμενες χρονιές, προφανώς ως αποτέλεσμα του σεναρίου και κατά κάποιο τρόπο έκανε πιο ανθρώπινο τον χαρακτήρα του», λέει ο Lindelof. «Αντί να δούμε τον Benjamin Linus που έχει τον πλήρη έλεγχο και όλοι μας οι χαρακτήρες βρίσκονται στο έλεος του, τώρα ξαφνικά αναποδογυρίζουμε και αυτού το σενάριο του, οπότε εκτός από τις ευθύνες που αισθάνεται για τον θάνατο της κόρης του, είναι τώρα και βοηθός του Locke. Αντίθετα με αυτό που ήταν στις προηγούμενες σεζόν. Και βλέποντας τον Michael να παίζει αυτή την κατά κάποιο τρόπο παθητική εκδοχή του Ben και βλέποντας πόσο θυμωμένος είναι και ξαφνικά να του αφαιρείται όλη του η εξουσία, το πρώτο μισό της σεζόν είναι ανήλεης και χειραγωγεί για να πάρει πίσω στο νησί τους Oceanic 6 και στο υπόλοιπο μισό της σεζόν είναι βασικά ο υπηρέτης του Locke. Και πιστεύω πως αυτός ο τύπος συνεχίζει να βρίσκει νέα επίπεδα στον εν λόγω χαρακτήρα.»
Ο διαβολικός Ben για supporting ηθοποιός
«Ο κόσμος πραγματικά λατρεύει έναν κακό», λέει ο Lindelof για την υποψηφιότητα του Michael Emerson. «Και νομίζω αν δείτε τους ηθοποιούς που παραδοσιακά φεύγουν με αυτό το βραβείο, ή αυτούς που είναι υποψήφιοι, υπάρχει πάντα ένας βαθμός ποταπότητας για αυτούς στον αέρα.». Ξέρετε, John Slattery ή William Hurt, αυτοί οι τύποι παίζουν χαρακτήρες με μια νεφελώδη ηθική πρόθεση, και νομίζω πως το κοινό πραγματικά ανταποκρίνεται σε αυτό.»
Ben Vs Locke
«Κάθε φορά που γράφουμε μια σκηνή ανάμεσα σε Ben και Locke δεν μπόρούμε να περιμένουμε να δούμε τι θα πάρουμε πίσω από τη Χαβάη», λέει ο Lindelof. «Επειδή όπως ο Emerson ανέφερε πολλές φορές, λατρεύει να δουλεύει με τον Terry και για κάποιο λόγο, αυτοί οι 2 είναι σαν το δίδυμο των θαυμάτων. Όταν τους βάλεις σε μια σκηνή μαζί, γίνονται 10 φορές πιο ισχυροί».
Το σύνολο του Lost
«Είμαστε στο σημείο που γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι για τους ηθοποιούς να τιμηθούν στη σειρά μας», λέει ο Cuse για την έλλειψη υποψηφιοτήτων. «Έχουμε τόσους πολλούς χαρακτήρες, έχουμε 15-20 βασικούς και ένα τεράστιο σύνολο supporting καστ, οπότε οι ηθοποιοί μας δεν παίρνουν την ίδια ποσότητα τηλεοπτικού χρόνου με τους ηθοποιούς που παίρνουν τις υποψηφιότητες και νομίζω αυτό είναι ένα μειονέκτημα. Για παράδειγμα ο Hugh Laurie είναι καταπληκτικός, αλλά είναι σχεδόν σε κάθε σκηνή του House και είναι αναπόσπαστο τμήμα της σειράς. Οι δικοί μας ηθοποιοί είναι συνολικά απαραίτητοι στη σειρά και κανένας από αυτούς δεν είναι στη κεντρική σκηνή περισσότερο από μερικά επεισόδια κάθε φορά».
«Όταν έχουμε κάποια επυτυχία είναι στη κατηγορία supporting ηθοποιού», συνεχίζει ο Cuse. «Ο Terry κέρδισε προηγουμένως, και ο Michael είναι τόσο μεγάλο ταλέντο που θα ευχαριστηθούμε πολύ να κερδίσει, αλλά νομίζω αυτό είναι τόσο δύσκολο όσο είναι στα Emmy. Και νομίζω αυτό είναι φανερό αν δεις όλους τους ηθοποιούς με τους οποίους συναγωνίζεται, οπότε προφανώς στηρίζουμε τον Michael αλλά κατανοούμε πόσο δύσκολο είναι να κερδίσεις σε αυτή τη κατηγορία»
To ανθρώπινο στοιχείο
«Παρά το γεγονός πως ο κόσμος λαμβάνει τη σειρά μας σε μια ειδική σειρά ή μια σειρά μυθολογίας, μας αρέσει να σκεφτόμαστε πως κάνουμε μια σειρά χαρακτήρων με επικάλυψη μυθολογίας», λέει ο Cuse. «Αλλά ξέρετε, όταν ο κόσμος τρώει το γλυκό, αυτό που θυμάται είναι η επικάλυψη. Επικεντρωνόμαστε στους χαρακτήρες αυτών των ιστοριών και νομίζω πως νιώθουμε πως είπαμε κάποιες καλές, βασισμένες σε χαρακτήρες ιστορίες αυτή τη σεζόν. Φαίνεται πως λόγω του πλαισίου στο οποίο είπαμε αυτές τις ιστορίες, εκπλαγήκαμε όταν πήραμε υποψηφιότητα, αλλά ήμαστε πολύ ευχαριστημένοι που ο κόσμος κατά κάποιο τρόπο αναγνωρίζει το γεγονός πως δουλεύουμε αρκετά σκληρά ώστε να έχουμε μια δυνατή ανθρωπιστική βάση χαρακτήρων που στηρίζουν την ιστορία».
Αναγνώριση Emmy
«Όσο καταπληκτικό αν είναι το να είσαι υποψήφιος για ένα Emmy και ότι αυτό συνεπάγεται όσον αφορά το ότι γνωρίζεις την στήριξη που παίρνεις από τους γύρω σου, το μόνο πράγμα στο μυαλό μας όσον αφορά το γράψιμο της 6ης σεζόν της σειράς, είναι να την κάνουμε να αξίζει την αναμονή όλων όσων έφτασαν μέχρι εδώ», εξηγεί ο Lindelof. «Περισσότερο σημαντικό και για εμάς τους ίδιους. Προσπαθούμε τώρα να τελειώσουμε αυτό που θα είναι τελικά 120 ώρες αυτού του τύπου της επικής ιστορίας στην οποία ο Carlton και εγώ αφιερώσαμε όλο το χρόνο μας χωρίς να κάνουμε τίποτα άλλο. Οπότε ο πρωταρχικό κίνητρο για εμάς είναι όλοι να το λατρέψουν και αυτό να είναι κάτι για το οποίο να είμαστε περήφανοι. Και αν αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια υποψηφιότητα Emmy, αυτό θα είναι το κερασάκι στη τούρτα. Αλλά ξέρετε, καταπληκτικές σειρές όπως το Battlestar και το The Wire τελείωσαν χωρίς να πάρουν υποψηφιότητα Emmy στην τελευταία τους σεζόν, οπότε στο τέλος της μέρας, η κληρονομική αξία της ίδιας της σειράς και η αντίδραση του κοινού στη τελευταία σεζόν και το τελευταίο επεισόδιο της σειράς είναι αυτό που μας οδηγεί.»
Η 6η και τελευταία σεζόν
«Είμαστε στα αρχικά της στάδια αλλά είναι πολύ συναρπαστική», λέει ο Cuse σχετικά με την τελευταία σεζόν που αρχίζει στις αρχές του 2010. «Νομίζω είναι συναρπαστική και ταυτόχρονα γλυκόπικρη. Είναι συναρπαστική επειδή επιτέλους μπαίνουμε στον πυρήνα της μυθολογίας που γνωρίζουμε εδώ και αρκετό καιρό και ανυπομονούμε να δούμε τον αντίκτυπο στο κοινό... Την ίδια ώρα, ξέρετε, θα είναι λυπηρό να δούμε το Lost να τελειώνει. Είναι τόσο ξεχωριστό τα να έχεις ένα πετυχημένο σόου. Και ειδικά σε αυτό το οικονομικό κλίμα, το να κάνεις μια σειρά μεγάλης κλίμακας περιπέτεια δράσης, που να γυρίζεται στη Χαβάη με ένα τεράστιο συνεργείο σε φίλμ 35mm. Δεν είναι μόνο το ερώτημα της σειράς που φτάνει σε ένα τέλος, με πολλούς τρόπους, νομίζω είναι το τέλος μιας εποχής στη τηλεόραση που φτάνει στο τέλος, με τα οικονομικά της επιχείρησης να αλλάζουν τόσο πολύ».
Κάποια spoiler της 6ης σεζόν για εμάς;
Lindelof: «Ξέρεις πως έπρεπε να προσπαθήσεις, αλλά όχι. Δεν μπορούμε να πούμε τίποτα.»
Αλλά ακόμα και για αυτούς που δεν σκοπεύουν να αναλύσουν κάθε ένα από τα μυριάδες στοιχεία και να βρουν τι σημαίνουν όλα αυτά, το Lost ταυτόχρονα με την επική του διάσταση, είναι επίσης οικείο και με τις σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες του. Η αρχική ιστορία μπορεί να είναι απίστευτα συγκλονιστική και συγχυσμένη καθώς ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και ανάμεσα στο χρόνο και πάλι πίσω, αλλά οι συγγραφείς του (συμπεριλαμβανομένων και των εκτελεστικών παραγωγών Carlton Cuse και Damon Lindelof, ή «Darlton» όπως τους λένε οι online κοινότητες) φροντίζουν ώστε να το κρατούν βαθιά θεμελιωμένο στους χαρακτήρες του, που κατά την διάρκεια της σειράς μεγάλωσαν, έγιναν πιο πλούσιοι και με περισσότερο βάθος, όπως εξάλλου και η μυθολογία που τους περιβάλλει.
Και αυτή η 5η σεζόν που περιλάμβανε την επιστροφή στο νησί αυτών που διασώθηκαν και ακανόνιστα ταξίδια στο χρόνο, όχι μόνο ήταν συναρπαστική, αλλά και ικανοποιητική. Η εντατικοποίηση της ενέργειας της καθώς η σειρά αρχίζει να απαντάει σε αναπόσπαστες της ερωτήσεις, οδηγούν σε μια επιτάχυνση εξελίξεων και ένα σκοπό, καθώς η σειρά οδεύει προς την 6η και τελευταία χρονιά.
Κατάσταση Σοκ
«Υπήρξαν κάποιες σεζόν που η σειρά ήταν υποψήφια και υπήρξαν και κάποιες σεζόν που η σειρά δεν ήταν υποψήφια», λέει ο Damon Lindelof για την φετινή υποψηφιότητα στην κατηγορία Καλύτερο Δράμα στα Emmy. «Όταν δεν ήταν υποψήφια, ήταν επειδή η σειρά ήταν πολύ παράξενη ή πολύ ειδικευμένη είτε με πολύ πυκνή μυθολογικά. Και αυτά είναι τα 3 χαρακτηριστικά της 5ης σεζόν της σειράς. Είχαμε το ταξίδι στο χρόνο, όλη την ώρα, οπότε ήταν απίστευτα ειδικευμένο, ήταν πολύ επιστημονικής φαντασίας και η μυθολογία ήταν πιο έντονη από ποτέ. Οπότε ήμασταν σίγουροι πως αυτή δεν θα ήταν η χρονιά που θα ήμασταν υποψήφιοι για Emmy. Και έτσι όταν αυτό συνέβηκε, πραγματικά σοκαριστήκαμε».
Αγαπημένη σκηνή του Damon
«Η δική μου αγαπημένη σκηνή είναι η στιγμή στο “The Life and Death of Jeremy Bentham”, όπου ο Locke [Terry O’ Quinn] είναι έτοιμος να κρεμαστεί, και η σκηνή αρχίζει με ένα τύπο έτοιμο να αυτοκτονήσει και τελικά ανατρέπεται σε μια σκηνή όπου ένας τύπος δολοφονείται από έναν άλλο τύπο. Οι κινήσεις ανάμεσα σε Ben [Michael Emerson] και τον Locke, το άθροισμα της σχέσης τους μέχρι εκείνη τη στιγμή, η έκπληξη με τον Ben να τον σκοτώνει, το μυστήριο του γιατί να μιλήσεις σε κάποιον για να τον αποτρέψεις να αυτοκτονήσει, μόνο και μόνο για να τον σκοτώσεις με τα χέρια σου. Υπήρχαν πολλές προκλήσεις σε αυτή τη σκηνή, στο γράψιμο της σκηνής, στην ερμηνεία των ηθοποιών, και στη σκηνοθεσία του Jack Bender. Ήταν απλά μια από εκείνες τις στιγμές όπου πας στο δωμάτιο επεξεργασίας και βλέπεις το πρώτο πέρασμα και λες ‘Ουάο δούλεψε!’. Αυτό θα μπορούσε να ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της τηλεόρασης και με κάποιο τρόπο το αποτρέψαμε. Και νομίζω πως αυτή η σκηνή είναι ενδεικτική για αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε στη σειρά που είναι να έχουμε ένα άπιαστο στόχο, ξέρετε προσπαθούμε να φτάσουμε τα αστέρια. Κάποιες φορές πέφτουμε σύντομα αλλά όταν εκπληρώσουμε τον στόχο μπορεί να είναι πραγματικά ξεχωριστό».
Αγαπημένη σκηνή του Carlton
«Η στιγμή [στο The Incident Part 2] όταν ο Sawyer κρατάει την Juliet [Elizabeth Mitchell] στο εργοτάξιο που μια μέρα θα γίνει η καταπακτή Swan. Νομίζω είναι και μια στιγμή που πραγματικά αντήχησε σε εμάς, διότι ήταν το αποκορύφωμα της σχέσης του Sawyer με την Juliet, και ο Josh Holloway ήταν τόσο καλός σε αυτή τη σκηνή και ήταν το είδος της σκηνής του στιλ ‘τι ακριβώς έγινε ανάμεσα στους 2 ηθοποιούς αυτή τη τελευταία στιγμή’. Θέλαμε να προσπαθήσουμε να το κάνουμε λίγο ασαφή ως προς το αν αυτή αφήνει και πέφτει ή αν αυτό ήταν ουσιαστικά αναπόφευκτο αφού δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο, οπότε ενσωματώνει λίγο από την ασάφεια που μας αρέσει να έχουμε. Και ήταν τόσο δυνατή και ισχυρή συναισθηματική στιγμή και για τους 2 αυτούς χαρακτήρες. Αυτή ήταν άλλη μια στιγμή που πάλι σε επίπεδο χαρακτήρων, ξέρετε το μεγαλύτερο μέρος των σκηνών που περιγράφουμε είναι πραγματικά εξαρτημένες από τα συναισθήματα των χαρακτήρων μας. Και πάλι υπάρχει μυθολογία που περικλείει αυτά τα γεγονότα, αλλά οι σκηνές που επιλέγουμε, οι στιγμές που αγαπάμε, είναι όταν οι χαρακτήρες μας πραγματικά συνδεθούν μεταξύ τους με βαθιούς και συναισθηματικούς τρόπους που κάνουν το κοινό να νιώσει αυτό το συναίσθημα.»
Ο άνθρωπος μας, ο Sawyer
«Πραγματικά βλέπουμε την 5η σεζόν σαν τη χρονιά του Sawyer», λέει ο Lindelof. «Νομίζω πως η έμφαση ήταν στους Jack και Locke και προφανώς στον Michael Emerson που ήρθε μετά σαν ο κακός και ο χαρακτήρας του έπαιξε σημαντικό ρόλο στην 3η και 4η χρονιά. Όμως είχαμε αυτή την πολύ καλή ιδέα, βασικά να αναποδογυρίσουμε εντελώς το παράδειγμα του Sawyer, που πάντα το εκλαμβάναμε σαν το είδος του κακού αγοριού Han Solo και να τον βάλουμε σε μια εντελώς διαφορετική θέση, όπου έχει μια ηγετική θέση και είναι υπεύθυνος, χωρίς όμως να αφαιρούμε και το πνεύμα του ποιος είναι... Και μετά το κάναμε κυριολεκτικά σε μια βραδιά. Σε ένα μόνο επεισόδιο, πηδήξαμε 3 χρόνια μπροστά και δείξαμε το πριν και το μετά αυτού του τύπου.»
Το ταξίδι του Ben
«Το καλό με τον Ben Linus είναι που έχει την σφραγίδα του κακού πάνω του. Και ο Emerson ειδικά αυτή τη χρονιά, έκανε κατά κάποιο τρόπο το αντίθετο από αυτό που έκανε τις προηγούμενες χρονιές, προφανώς ως αποτέλεσμα του σεναρίου και κατά κάποιο τρόπο έκανε πιο ανθρώπινο τον χαρακτήρα του», λέει ο Lindelof. «Αντί να δούμε τον Benjamin Linus που έχει τον πλήρη έλεγχο και όλοι μας οι χαρακτήρες βρίσκονται στο έλεος του, τώρα ξαφνικά αναποδογυρίζουμε και αυτού το σενάριο του, οπότε εκτός από τις ευθύνες που αισθάνεται για τον θάνατο της κόρης του, είναι τώρα και βοηθός του Locke. Αντίθετα με αυτό που ήταν στις προηγούμενες σεζόν. Και βλέποντας τον Michael να παίζει αυτή την κατά κάποιο τρόπο παθητική εκδοχή του Ben και βλέποντας πόσο θυμωμένος είναι και ξαφνικά να του αφαιρείται όλη του η εξουσία, το πρώτο μισό της σεζόν είναι ανήλεης και χειραγωγεί για να πάρει πίσω στο νησί τους Oceanic 6 και στο υπόλοιπο μισό της σεζόν είναι βασικά ο υπηρέτης του Locke. Και πιστεύω πως αυτός ο τύπος συνεχίζει να βρίσκει νέα επίπεδα στον εν λόγω χαρακτήρα.»
Ο διαβολικός Ben για supporting ηθοποιός
«Ο κόσμος πραγματικά λατρεύει έναν κακό», λέει ο Lindelof για την υποψηφιότητα του Michael Emerson. «Και νομίζω αν δείτε τους ηθοποιούς που παραδοσιακά φεύγουν με αυτό το βραβείο, ή αυτούς που είναι υποψήφιοι, υπάρχει πάντα ένας βαθμός ποταπότητας για αυτούς στον αέρα.». Ξέρετε, John Slattery ή William Hurt, αυτοί οι τύποι παίζουν χαρακτήρες με μια νεφελώδη ηθική πρόθεση, και νομίζω πως το κοινό πραγματικά ανταποκρίνεται σε αυτό.»
Ben Vs Locke
«Κάθε φορά που γράφουμε μια σκηνή ανάμεσα σε Ben και Locke δεν μπόρούμε να περιμένουμε να δούμε τι θα πάρουμε πίσω από τη Χαβάη», λέει ο Lindelof. «Επειδή όπως ο Emerson ανέφερε πολλές φορές, λατρεύει να δουλεύει με τον Terry και για κάποιο λόγο, αυτοί οι 2 είναι σαν το δίδυμο των θαυμάτων. Όταν τους βάλεις σε μια σκηνή μαζί, γίνονται 10 φορές πιο ισχυροί».
Το σύνολο του Lost
«Είμαστε στο σημείο που γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι για τους ηθοποιούς να τιμηθούν στη σειρά μας», λέει ο Cuse για την έλλειψη υποψηφιοτήτων. «Έχουμε τόσους πολλούς χαρακτήρες, έχουμε 15-20 βασικούς και ένα τεράστιο σύνολο supporting καστ, οπότε οι ηθοποιοί μας δεν παίρνουν την ίδια ποσότητα τηλεοπτικού χρόνου με τους ηθοποιούς που παίρνουν τις υποψηφιότητες και νομίζω αυτό είναι ένα μειονέκτημα. Για παράδειγμα ο Hugh Laurie είναι καταπληκτικός, αλλά είναι σχεδόν σε κάθε σκηνή του House και είναι αναπόσπαστο τμήμα της σειράς. Οι δικοί μας ηθοποιοί είναι συνολικά απαραίτητοι στη σειρά και κανένας από αυτούς δεν είναι στη κεντρική σκηνή περισσότερο από μερικά επεισόδια κάθε φορά».
«Όταν έχουμε κάποια επυτυχία είναι στη κατηγορία supporting ηθοποιού», συνεχίζει ο Cuse. «Ο Terry κέρδισε προηγουμένως, και ο Michael είναι τόσο μεγάλο ταλέντο που θα ευχαριστηθούμε πολύ να κερδίσει, αλλά νομίζω αυτό είναι τόσο δύσκολο όσο είναι στα Emmy. Και νομίζω αυτό είναι φανερό αν δεις όλους τους ηθοποιούς με τους οποίους συναγωνίζεται, οπότε προφανώς στηρίζουμε τον Michael αλλά κατανοούμε πόσο δύσκολο είναι να κερδίσεις σε αυτή τη κατηγορία»
To ανθρώπινο στοιχείο
«Παρά το γεγονός πως ο κόσμος λαμβάνει τη σειρά μας σε μια ειδική σειρά ή μια σειρά μυθολογίας, μας αρέσει να σκεφτόμαστε πως κάνουμε μια σειρά χαρακτήρων με επικάλυψη μυθολογίας», λέει ο Cuse. «Αλλά ξέρετε, όταν ο κόσμος τρώει το γλυκό, αυτό που θυμάται είναι η επικάλυψη. Επικεντρωνόμαστε στους χαρακτήρες αυτών των ιστοριών και νομίζω πως νιώθουμε πως είπαμε κάποιες καλές, βασισμένες σε χαρακτήρες ιστορίες αυτή τη σεζόν. Φαίνεται πως λόγω του πλαισίου στο οποίο είπαμε αυτές τις ιστορίες, εκπλαγήκαμε όταν πήραμε υποψηφιότητα, αλλά ήμαστε πολύ ευχαριστημένοι που ο κόσμος κατά κάποιο τρόπο αναγνωρίζει το γεγονός πως δουλεύουμε αρκετά σκληρά ώστε να έχουμε μια δυνατή ανθρωπιστική βάση χαρακτήρων που στηρίζουν την ιστορία».
Αναγνώριση Emmy
«Όσο καταπληκτικό αν είναι το να είσαι υποψήφιος για ένα Emmy και ότι αυτό συνεπάγεται όσον αφορά το ότι γνωρίζεις την στήριξη που παίρνεις από τους γύρω σου, το μόνο πράγμα στο μυαλό μας όσον αφορά το γράψιμο της 6ης σεζόν της σειράς, είναι να την κάνουμε να αξίζει την αναμονή όλων όσων έφτασαν μέχρι εδώ», εξηγεί ο Lindelof. «Περισσότερο σημαντικό και για εμάς τους ίδιους. Προσπαθούμε τώρα να τελειώσουμε αυτό που θα είναι τελικά 120 ώρες αυτού του τύπου της επικής ιστορίας στην οποία ο Carlton και εγώ αφιερώσαμε όλο το χρόνο μας χωρίς να κάνουμε τίποτα άλλο. Οπότε ο πρωταρχικό κίνητρο για εμάς είναι όλοι να το λατρέψουν και αυτό να είναι κάτι για το οποίο να είμαστε περήφανοι. Και αν αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια υποψηφιότητα Emmy, αυτό θα είναι το κερασάκι στη τούρτα. Αλλά ξέρετε, καταπληκτικές σειρές όπως το Battlestar και το The Wire τελείωσαν χωρίς να πάρουν υποψηφιότητα Emmy στην τελευταία τους σεζόν, οπότε στο τέλος της μέρας, η κληρονομική αξία της ίδιας της σειράς και η αντίδραση του κοινού στη τελευταία σεζόν και το τελευταίο επεισόδιο της σειράς είναι αυτό που μας οδηγεί.»
Η 6η και τελευταία σεζόν
«Είμαστε στα αρχικά της στάδια αλλά είναι πολύ συναρπαστική», λέει ο Cuse σχετικά με την τελευταία σεζόν που αρχίζει στις αρχές του 2010. «Νομίζω είναι συναρπαστική και ταυτόχρονα γλυκόπικρη. Είναι συναρπαστική επειδή επιτέλους μπαίνουμε στον πυρήνα της μυθολογίας που γνωρίζουμε εδώ και αρκετό καιρό και ανυπομονούμε να δούμε τον αντίκτυπο στο κοινό... Την ίδια ώρα, ξέρετε, θα είναι λυπηρό να δούμε το Lost να τελειώνει. Είναι τόσο ξεχωριστό τα να έχεις ένα πετυχημένο σόου. Και ειδικά σε αυτό το οικονομικό κλίμα, το να κάνεις μια σειρά μεγάλης κλίμακας περιπέτεια δράσης, που να γυρίζεται στη Χαβάη με ένα τεράστιο συνεργείο σε φίλμ 35mm. Δεν είναι μόνο το ερώτημα της σειράς που φτάνει σε ένα τέλος, με πολλούς τρόπους, νομίζω είναι το τέλος μιας εποχής στη τηλεόραση που φτάνει στο τέλος, με τα οικονομικά της επιχείρησης να αλλάζουν τόσο πολύ».
Κάποια spoiler της 6ης σεζόν για εμάς;
Lindelof: «Ξέρεις πως έπρεπε να προσπαθήσεις, αλλά όχι. Δεν μπορούμε να πούμε τίποτα.»
Πηγή: The Daily Beast
Εγγραφείτε στο 
Ακολουθήστε τον λογαριασμό μας στο 
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου